De Troostelozen

door Vulpius

De Troostelozen – Kazuo Ishiguro. Dat staat nu al denk ik meer dan 10 jaar lang onder mijn “concepten”.

Merk ik nu.

Ik had bijna gehoopt dat er al tekst stond — of op zijn minst een paar zinnen, maar helaas. Tja. Ik herinner mij wel vaag dat ik dat wel eens “snel ging doen.” Moest doen, eigenlijk.

(Ik bedoel hier dus een recensie-slash-verslag schrijven zoals ik toendertijd met veel boeken deed.)

Gaat dat bij u ook zo? Of ploft u zich eenmaal thuisgekomen neer in de zetel? De tv aan en een zak chips open. Halflege of volle naargelang hoe de laatste meeting ging op het keukenaanrecht (of een kookeiland als het even mag), zak bedoel ik. De doos van HelloFresh nog op de grond. Goed gewerkt vandaag.

Dansaertvlamingen en zo. Ik heb gehoord dat dit een heel ding is momenteel. Maar goed, niet te veel afdwalen.

Ik ga toch eens de tijd moeten vinden om weer te doen wat ik leuk vind. En boeken (her)lezen hoort daar ook bij. Domme samenvattingen schrijven voor mezelf 10 jaar later ook. Want 10 jaar later blijkt dat — zie je wel — toch op 1 vlak vooruitziend.

Vroeger was dat een kwestie van niet willen (of veel andere dingen). Hoewel. Het was wel wel van willen, maar ook gewoon het besef dat er altijd wel tijd zou zijn om het te doen.

Nu is dat een kwestie van geen tijd.

Maar ergens zou ik het wel moeten doen. En misschien wat meer foert zeggen tegen andere zaken. Misschien dat ik er mezelf 10 jaar later ook weer dankbaar om ben?

Advertentie